نوریست میان شعر احمر (1052)
-
اندازه متن
+
نوریست میان شعر احمر
از دیده و وهم و روح برتر
خواهی خود را بدو بدوزی
برخیز و حجاب نفس بردر
آن روح لطیف صورتی شد
با ابرو و چشم و رنگ اسمر
بنمود خدای بی چگونه
بر صورت مصطفی پیمبر
آن صورت او فنای صورت
وان نرگس او چو روز محشر
هر گه که به خلق بنگریدی
گشتی ز خدا گشاده صد در
چون صورت مصطفی فنا شد
عالم بگرفت الله اکبر
چندان گفتی که از بیان بگذشتی (1832)
چندان گفتی که از بیان بگذشتی چندان گشتی بگرد آن کان گشتی
کشتی سخن در آب…
ای شب خوش رو که توی مهتر و سالار حبش (1218)
ای شب خوش رو که توی مهتر و سالار حبش ما ز تو شادیم همه وقت تو خوش…