نوریست میان شعر احمر (1052)
-
اندازه متن
+
نوریست میان شعر احمر
از دیده و وهم و روح برتر
خواهی خود را بدو بدوزی
برخیز و حجاب نفس بردر
آن روح لطیف صورتی شد
با ابرو و چشم و رنگ اسمر
بنمود خدای بی چگونه
بر صورت مصطفی پیمبر
آن صورت او فنای صورت
وان نرگس او چو روز محشر
هر گه که به خلق بنگریدی
گشتی ز خدا گشاده صد در
چون صورت مصطفی فنا شد
عالم بگرفت الله اکبر
گفت ای عنقای حق جان را مطاف (226-3)
بخش ۲۲۶ - با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق
یک سو مشکوة امر پیغام نهاد (863)
یک سو مشکوة امر پیغام نهاد یک سوی دگر هزار گون دام نهاد
هر نیک و…
