وقت آمد توبه را شکستن (1927)
-
اندازه متن
+
وقت آمد توبه را شکستن
وز دام هزار توبه جستن
دست دل و جانها گشادن
دست غم را ز پس ببستن
معشوقه روح را بدیدن
لعل لب او به بوسه خستن
در آب حیات غسل کردن
در وی تن خویش را بشستن
برخاست قیامت وصالش
تا کی به امید درنشستن
گر بسکلد آن نگار بنگر
صد پیوست است در آن سکستن
مخدومی شمس دین تبریز
ای جان تو رمیدهای ز بستن
بی گاه شد بیگاه شد خورشید اندر چاه شد (524)
بی گاه شد بیگاه شد خورشید اندر چاه شد خورشید جان عاشقان در خلوت الله شد
من دوش فراق را جفا میگفتم (1335)
من دوش فراق را جفا میگفتم با دهر فراق پیش میآشفتم
خود را دیدم که با…
