گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران (1894)
-
اندازه متن
+
گر زانک ملولی ز من ای فتنه حوران
این سلسله بگذار و کسی را بمشوران
در کوچه کوران تو یکی روز گذشتی
افتاد دو صد خارش در دیده کوران
در خواب نمودی تو شبی قامت خود را
بر سرو بیفزود ز تو قد قصوران
ای آنک تو را جنبش این عشق نبوده‌ست
حیران شده بر جای تو چون تازه حضوران
از لحن عرابی چو شتر بادیه کوبد
زین لحن چه بیگانه‌ای ای کم ز ستوران
عشقا تو سلیمان و سماع است سپاهت
رفتند به سوراخ خود از بیم تو موران
شمس الحق تبریز چو خورشید برآید
زیرا که ز خورشید بود جامه عوران
نام آن جوان چیست؟ سیف الدّین (44)
نام آن جوان چیست؟ سیف الدّین. فرمود که «سیف در غلاف است نمی‌توان دیدن، سیف‌الدّین آن باشد که برای دین…
جسم و جان با خود نخواهم خانه خمار کو (2203)
جسم و جان با خود نخواهم خانه خمار کو لایق این کفر نادر در جهان زنار کو