گوئی که مگر به باغ رز رشتهامی (1943)
-
اندازه متن
+
گوئی که مگر به باغ رز رشتهامی
یا بر رخ خویش زعفران کشتهامی
آن وعده که کردهای رها مینکند
ور نی خود را به رایگان کشتهامی
چون فناش از فقر پیرایه شود (34-5)
بخش ۳۴ - در صفت آن بیخودان کی از شر خود و هنر خود آمن شدهاند کی فانیاند در بقای…
آن روح را که عشق حقیقی شعار نیست (455)
آن روح را که عشق حقیقی شعار نیست نابوده به که بودن او غیر عار…
