یک جام ز صد هزار جان به (2352)
-
اندازه متن
+
یک جام ز صد هزار جان به
برخیز و قماش ما گرو نه
ما از خود خویش توبه کردیم
ما هیچ نمیرویم از این ده
یک رنگ کند شراب ما را
تا هر دو یکی شود که و مه
درویش ز خویشتن تهی شد
پر ده تو شراب فقر پر ده
برخیز و به زه کن آن کمان را
ماییم کمان و باده چون زه
برجای بماند عقل پرفعل
این است سزای پیر فربه
ما غم نخوریم خود کی دیدهست
تو بار کشی و او کند عه
بگریز ز غم به سوی شه رو
وز خانه عاریت برون جه
هر چه آن سرخوش کند بویی بود از یار من (1945)
هر چه آن سرخوش کند بویی بود از یار من هر چه دل واله کند آن پرتو دلدار…
در خانه خود یافتم از شاه نشانی (2633)
در خانه خود یافتم از شاه نشانی انگشتری لعل و کمر خاصه کانی
دوش آمده بودهست…
