این حکایت شنو که در بغداد (41-2)
-
اندازه متن
+
این حکایت شنو که در بغداد
رایت و پرده را خلاف افتاد
رایت از گردِ راه و رنجِ رکاب
گفت با پرده از طریقِ عتاب
من و تو هر دو خواجه‌تاشانیم
بندهٔ بارگاهِ سلطانیم
من ز خدمت دمی نیاسودم
گاه و بیگاه در سفر بودم
تو نه رنج آزموده‌ای نه حصار
نه بیابان و باد و گرد و غبار
قدمِ من به سعی پیشتر است
پس چرا عزّتِ تو بیشتر است؟
تو برِ بندگان مه‌رویی
با غلامانِ یاسمن بویی
من فتاده به دستِ شاگردان
به سفر پای‌بند و سرگردان
گفت: من سر بر آستان دارم
نه چو تو سر بر آسمان دارم
هر که بیهوده گردن افرازد
خویشتن را به گردن اندازد
مجلس 1: الحمدلله الذی خلق الوجود من العدم
الحمدلله الذی خلق الوجود من العدم فبدت علی صفحاته انوارُ اسرار القدم
شکر آن خدایی…
نه هر سخن که برآید، بگوید اهلِ شناخت (8-4)
تنی چند از بندگانِ محمود گفتند حسنِ میمندی را که: سلطان امروز تو را چه گفت در فلان مصلحت؟ گفت:…