روی بر خاکِ عجز، می‌گویم (3-2)
-
اندازه متن
+
عبدالقادرِ گیلانی را، رَحْمَةُ اللهِ عَلَیْهِ، دیدند در حرمِ کعبه روی بر حَصْبا نهاده، همی‌گفت: ای خداوند! ببخشای! وگر هرآینه مستوجب عقوبتم؛ در روزِ قیامتم نابینا برانگیز تا در رویِ نیکانْ شرمسار نشوم
روی بر خاکِ عجز، می‌گویم
هر سحرگه که باد می‌آید
«ای که هرگز فرامشت نکنم
هیچت از بنده یاد می‌آید؟»
نه آنچنان به تو مشغولم ای بهشتی‌روی (5-5)
یکی را از متَعَلّمان کمالِ بَهجتی بود و معلّم از آنجا که حسِّ بشریّت است با حُسنِ بَشَرهٔ او معاملتی…
هر چه رود بر سرم چون تو پسندی رواست (23-1)
یکی از بندگانِ عَمْروِ لَیْث گریخته بود. کسان در عقبش برفتند و باز آوردند. وزیر را با وی غرضی بود…