پس از لحظههای دراز
پس از لحظههای دراز
بر درخت خاکستری پنجرهام برگی رویید
و نسیم سبزی تار و پود خفته مرا لرزاند.
و هنوز من
ریشه های تنم را در شن های رویاها فرو نبرده بودم
که براه افتادم.
پس از لحظههای دراز
سایه دستی روی وجودم افتاد
ولرزش انگشتانش بیدارم کرد.
و هنوز من
پرتو تنهای خودم را
در ورطه تاریک درونم نیفکنده بودم.
که براه افتادم.
پس از لحظههای دراز
پرتو گرمی در مرداب یخ زده ساعت افتاد
و لنگری آمد و رفتش را در روحم ریخت
و هنوز من
در مرداب فراموشی نلغزیده بودم
که براه افتادم
پس از لحظههای دارز
یک لحظه گذشت:
برگی از درخت خاکستری پنجرهام فرو افتاد،
دستی سایه اش را از روی وجودم برچید
و لنگری در مرداب ساعت یخ بست.
و هنوز من چشمانم را نگشوده بودم
که در خوابی دیگر لغزیدم.
از هجوم نغمهای بشکافت گور مغز من
از هجوم نغمهای بشکافت گور مغز من امشب: مردهای را جان به رگ ها ریخت، پا شد از جا در…
نفرین به زیست
آبی بلند را میاندیشم، و هیاهوی سبز پایین را. ترسان از سایه خویش ، به نی زار آمده ام. تهی…
