تا زاد سفر داری و سودای سفر
-
اندازه متن
+
تا زاد سفر داری و سودای سفر
ای دل ره خود گیر و مجو راه دگر.
تن از قفس آن مرغ به در اندازد
کاو روز خلاص را به سرکوبد و پر
گفتم: چه کنم؟ گفت: به دل با ما باش
گفتم: چه کنم؟ گفت: به دل با ما باش گفتم که: به چشم؟ بی پروا باش
گفتم به چه قامتی که آراسته است
گفتم به چه قامتی که آراسته است. گفتا چه قیامتی که برخاسته است.
گفتم چه مراد…
