شب است
-
اندازه متن
+
شب است،
شبی بس تیرگی دمساز با آن.
به روی شاخ انجیر کهن « وگ دار» می خواند، به هر دم
خبر می آورد طوفان و باران را. و من اندیشناکم.
شب است،
جهان با آن، چنان چون مرده ای در گور.
و من اندیشناکم باز:
ـــ اگر باران کند سرریز از هر جای؟
ـــ اگر چون زورقی در آب اندازد جهان را؟…
در این تاریکی آور شب
چه اندیشه ولیکن، که چه خواهد بود با ما صبح؟
چو صبح از کوه سر بر کرد، می پوشد ازین طوفان رخ آیا صبح؟
گفتم نفسم رفت و نماندم نفسي
گفتم نفسم رفت و نماندم نفسي گفتا بودت به دل مگرملتمسي؟
گفتم دل من برد لب…
نه مینهیام که خاطر آزاد کنی
نه مینهیام که خاطر آزاد کنی
نه آن کنی ای مه، که دلم شاد کنی
