نیما یوشیج

جمعی به سخن تا سحرم گوش شدند
در جوش چو گشتم همه د رجوش شدند

دیدی که حدیث که حدیث من چه با دل ها کرد
خاموش چو گشتم، همه خاموش شدند

خوبان چمن به جورش از هوش شدند
یاران نواگر، همه خاموش شدند

بار دگر از سردی آن چشم سپید
یا گوش شدند یا کفن پوش شدند

یاران موافقی که از جوش شدند
دوشینه به گفت و گو خاموش شدند

در حیرتم و حرف توام وا گویه است
آیا چه شنیدند که خاموش شدند

آنانکه بدیدند و بگفتند و شدند
وین راه چنانکه بود رُفتند و شدند

دیگر کس بوده اند اگر تو برسی
یک ذره بدان کسان که خفتند و شدند

آن وقت که گلها به چمن می‌خندند
از بین هزار گل یکی برکندند

این با که بگویم چو ندانم خود نیز
اورا به که دادند و کا افکندند

رفتند حریفان که پریشان بودند
با مجلسیان محرم و خویشان بودند

مجلس تهی آمد زهمه تا دانیم
آن زمره که می خواست دل، ایشان بودند

بسی دانش از ستر تنم می‌دزدند
با دانش رزق دهنم می‌دزدند

آن دم که به خانه‌ام نمی‌یابندم
نز شیوه ی من، از سخنم می‌دزدند

روزی که حساب من و تو در نگرند
مارا به هوای دلمان کم شمرند

آسوده که در رواج بازار چنان
انرا که بخواهند، فروشنده و خرند

بودش همه با سوخته‌اش ناز و گزند
گفتم که به حرف آورمش دل دربند

سوی وی قاصدی فرا کردم، لیک
دل بود و شناختش، به بندش بفکند

ابجد به توام پندی خوش ای فرزند
بر چهره ی هیچ احمقی هیچ مخند

چندانکه به گندابی دست اندازی
گندش به سرآید و به تو دارد گند