کپی نوشته
کپی شد
بر مردم دانی ز چه ره می‌جوشی
تا ننگردت به خال لب می‌کوشی
خون دل مردم است خال تو و زان
خون دلشان زچشمشان می پوشی
یک جای غمی نشسته یک جا هدفی،
شمع از طرفی مانده و دل از طرفی
در باز و تهی ساغر و تنها از اوست
در گوش کسان ز دور آوای دفی
“نور وزمه” است و کشته را وقت درو
داسم به کف است و دستپوشم به گرو
خواهی به حساب دار گندم گندم،
خواهی بشمار گیر با من جوجو
گفتم ز حديث رخ تو ای دلجو
گفتا سخنی به خلق گورویارو
گفتم چو پسندشان نباشد؟ گفتا:
بی واهمه می گوی که او گفت بگو
گفتم به برم گر آمدی زود مرو
از خود سخنی بیار و حرفی بشنو
گفتا سخن بجاست، اما چه کنم
یک جام تهی دارم وصد جا به گرو.
می‌گفت ننوشم که زیان دارد می،
آن عیب که در ماست عیان دارد می،
چون مست فتاد و لب به لب با من، گفت:
با این همه لیک مهربان دارد می
جوش خم می‌نشانی از چیست بگو؟
گر از پس ماندنش به خم نیست بگو
چندان دل من فشرد زندانگه او
کاین حرفم با تو رفت او کیست بگو؟
باشد وقتی که هر چه خوانی، دانی
هم وقت رسد که گرچه دانی، خوانی
توفیق دهد چودست خواهی دانست
آنی که گذر دارد در دل، آنی
اسباب سخن تا نه مهیاست مگو
تا همچو دلت زبان نه گویاست مگو
باید که تو را حرف تو نیک آراید
با آنکه تو را چون تو نیاراست مگو
گفتم چه کنم؟ گفت اگر بتوانی
گفتم چو توانستم، گفت ار دانی
گفتم نروم از تو دمی گفت خیال
خوش تاخته است تا کجایش رانی