برخیز و مخور غم جهان گذران (138)
-
اندازه متن
+
برخیز و مخور غم جهان گذران
بنشین و دمی به شادمانی گذران
در طبع جهان اگر وفایی بودی
نوبت بتو خود نیامدی از دگران
گر شاخِ بقا ز بیخِ بختت رُسْتهست (40)
گر شاخِ بقا ز بیخِ بختت رُسْتهست ور بر تنِ تو، عُمْر، لباسی چُسْت است
…
بر من قلم قضا چو بی من رانند (70)
بر من قلم قضا چو بی من رانند پس نیک و بدش ز من چرا میدانند
