دو کون خیال خانه‌ای بیش نبود (703)
-
اندازه متن
+
دو کون خیال خانه‌ای بیش نبود
وامد شد ما بهانه‌ای بیش نبود
عمریست که قصه‌ای ز جان می‌شنوی
قصه چه کنم فسانه‌ای بیش نبود
دوش از سر لطف یار در من نگریست (333)
دوش از سر لطف یار در من نگریست گفتا بی‌ما چگونه بتوانی زیست
گفتم به خدا…
مرد زان گفتن پیشمان شد چنان (120-1)