شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش (1286)
شنو ز سینه ترنگاترنگ آوازش
دل خراب طپیدن گرفت از آغازش
به بر گرفت رباب و ز سر نهاد کله
ز دست رفت دل من چو دید سر بازش
دل از بریشم او چون کلابه گردانست
کلابه ظاهر و پنهان ز چشم قزازش
دو سه بریشم از این ارغنون فروتر گیر
که تند می‌رسد آواز عقل پردازش
بدانک تن چو غبارست و جان در او چون باد
ولیک فعل غبار تنست غمازش
غبار جان بود و می‌رسد دگر جانی
که ذره ذره به رقص آمدست از آوازش
جهان تنور و در آن نان‌های رنگارنگ
تنور و نان چه کند آنک دید خبازش
ز سینه نیست سماع دل و ز بیرون نیست
فدات جانم هر جا که هست بنوازش
شبی به طنز بگفتم دلا به مه بنگر
که هست مه را چیزی ز لطف پروازش
چو آفتاب نهان شد به جای او بنهند
چراغکی که بود شب شراراندازش
به هر دو دست دل از ماه چشم خود بگرفت
که دل ز غیرت شه واقفست و از نازش
ای آنکه نظر به طعنه می‌اندازی (1702)
ای آنکه نظر به طعنه می‌اندازی بشناس دمی تو بازی از جان بازی
ای جان غریب…
از جوی خوشاب دوست آبی خوردم (1126)
از جوی خوشاب دوست آبی خوردم خوش کردم و خوش خوردم و خوش آوردم
خود را…