چون روز وصال یار ما نیست پدید (639)
-
اندازه متن
+
چون روز وصال یار ما نیست پدید
اندک اندک ز عشق باید ببرید
میگفت دلم که این محالست محال
سر پیش فکنده زیر لب میخندید
آینهٔ جان شده چهرهٔ تابان تو (2243)
آینهٔ جان شده چهرهٔ تابان تو هر دو یکی بوده‌ایم، جان من و جان تو
ماهِ…
یک کنیزک یک خری بر خود فکند (59-5)