ای گرفتارِ پای بندِ عیال (32-2)
-
اندازه متن
+
یکی از پادشاهان عابدی را پرسید که عِیالان داشت: اوقاتِ عزیز چگونه می‌گذرد؟ گفت: همه شب در مناجات و سحر در دعایِ حاجات و همه روز در بند اِخراجات.
ملِک را مضمونِ اشارتِ عابد معلوم گشت. فرمود تا وجهِ کَفافِ وی معیّن دارند و بارِ عِیال از دلِ او برخیزد
ای گرفتارِ پای بندِ عیال
دیگر آسودگی مبند خیال
غمِ فرزند و نان و جامه و قوت
بازت آرد ز سیر در مَلَکوت
همه روز اتّفاق می‌سازم
که به شب با خدای پردازم
شب چو عَقدِ نماز می‌بندم
چه خورد بامداد فرزندم؟
خوردن برایِ زیستن و ذکر کردن است (5-3)
در سیرتِ اردشیرِ بابکان آمده است که حکیمِ عرب را پرسید که: روزی چه مایه طعام باید خوردن؟ گفت: صد…
به صورت آدمی شد قطرهٔ آب (11-7)
طفل بودم که بزرگی را پرسیدم از بلوغ. گفت در مسطور آمده است که سه نشان دارد: یکی پانزده سالگی…