موسی آمد در مناجات آن سحر (162-3)
-
اندازه متن
+
بخش ۱۶۲ – دعاکردن موسی آن شخص را تا بایمان رود از دنیا
موسی آمد در مناجات آن سحر
کای خدا ایمان ازو مستان مبر
پادشاهی کن برو بخشا که او
سهو کرد و خیره‌رویی و غلو
گفتمش این علم نه درخورد تست
دفع پندارید گفتم را و سست
دست را بر اژدها آنکس زند
که عصا را دستش اژدرها کند
سر غیب آن را سزد آموختن
که ز گفتن لب تواند دوختن
درخور دریا نشد جز مرغ آب
فهم کن والله اعلم بالصواب
او به دریا رفت و مرغ‌آبی نبود
گشت غرقه دست گیرش ای ودود
روزی تو مرا بینی میخانه درافتاده (2324)
روزی تو مرا بینی میخانه درافتاده دستار گرو کرده بیزار ز سجاده
من مست و حریفم…
می‌گوید عشق هرکه جان پیش کشد (834)
می‌گوید عشق هرکه جان پیش کشد صد جان و هزار جان عوض بیش کشد
در گوش…