گر مینکند لبم بیانت (373)
-
اندازه متن
+
گر مینکند لبم بیانت
سر میگوید به گوش جانت
گر لب ز سلام تو خموش است
بس هم سخن است با نهانت
تن از تو همیکند کرانه
جان بگرفته است در میانت
صورت اگرت چو تیر انداخت
جانش بکشید چون کمانت
هرچ از تو نهان کند بگوید
در گوش ضمیر رازدانت
این دم اگر از میان برونی
بازآرد دل کمرکشانت
در باطن کرده خاص خاصت
در ظاهر کرده امتحانت
خامش که چو در تو این غم انداخت
بس باشد این کشش نشانت
گفت دانایی برای داستان (110-2)
بخش ۱۱۰ - جستن آن درخت کی هر که میوهٔ آن درخت خورد نمیرد
گفت دانایی…
گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی (2807)
گشت جان از صدر شمس الدین یکی سوداییی در درون ظلمت سودا ورا داناییی
یک بلندی…
