ای چون علم بلند در صحرائی (1716)
-
اندازه متن
+
ای چون علم بلند در صحرائی
وی چون شکر شگرف در حلوائی
زان میترسم که بدرگ و بدرائی
در مغز تو افکند دگر سودائی
مستان غمت بار دگر شوریدند (819)
مستان غمت بار دگر شوریدند دیوانه دلانت سر مه را دیدند
آمد سر مه سلسله را…
چند روزی هم بر آن بد بعد از آن (166-5)