همراه! ما به ابدیت گلها پیوستهایم
-
اندازه متن
+
میان لحظه و خاک ، ساقه گرانبار هراسی نیست.
همراه! ما به ابدیت گلها پیوستهایم.
تابش چشمانت را به ریگ و ستاره سپار:
تراوش رمزی در شیار تماشا نیست.
نه در این خاک رس نشانه ترس
و نه بر لاجورد بالا نقش شگفت.
در صدای پرنده فروشو.
اضطراب بال و پری سیمای ترا سایه نمی کند.
در پرواز عقاب
تصویر ورطه نمی افتد.
سیاهی خاری میان چشم و تماشا نمی گذرد.
و فراتر:
میان خوشه و خورشید
نهیب داس از هم درید.
میان لبخند و لب
خنجر زمان در هم شکست.
بیا با جادهی پیوستگی برویم
لبها میلرزند. شب میتپد.جنگل نفس میکشد. پروای چه داری، مرا در شب بازوانت سفر ده. انگشتان شبانه ات را می…
انسان مهآلود!
در این اتاق تهی پیکر انسان مهآلود! نگاهت به حلقه کدام در آویخته ؟ درها بسته و کلیدشان در تاریکی…
