ای که رویت چو گل و زلف تو چون شمشادست (422)
-
اندازه متن
+
ای که رویت چو گل و زلف تو چون شمشادست
جانم آن لحظه که غمگین تو باشم شادست
نقدهایی که نه نقد غم توست آن خاکست
غیر پیمودن باد هوس تو بادست
کار او دارد کموخته کار توست
زانک کار تو یقین کارگه ایجادست
آسمان را و زمین را خبرست و معلوم
کآسمان همچو زمین امر تو را منقادست
روی بنمای و خمار دو جهان را بشکن
نه که امروز خماران تو را میعادست
آفتاب ار چه در این دور فریدست و وحید
شرقیانند که او در صفشان آحادست
خسروان خاک کفش را به خدا تاج کنند
هر که شیرین تو را دلشده چون فرهادست
مینهد بر لب خود دست دل من که خموش
این چه وقت سخنست و چه گه فریادست
از شربت سودای تو هر جان که مزید (521)
از شربت سودای تو هر جان که مزید زآن آب حیات در مزید است مزید
مرگ…
کسی که عاشق آن رونق چمن باشد (920)
کسی که عاشق آن رونق چمن باشد عجب مدار که در بیدلی چو من باشد
حدیث…
