از خواب که می‌پَرَم اسمت رو می‌بَرَم
-
اندازه متن
+
از خواب که می‌پَرَم
اسمت رو می‌بَرَم
اسمت رو می‌بَرَم
از خواب که می‌پَرَم
من ساعتی شنی
رو به تموم شدن
لبریزِ اولی
من غرقِ آخرم
متروکه‌ای بزرگ
مطروده‌ای غریب
خالیه تو دلم
آتیشه بسترم
سنگینه ماتمت
شاید برای من
تابوتِ رابطه‌ست
رو شونه های من
سنگینه دستِ مرگ
که روی سینمه
اسمِ تو قرصِ قلب
زیرِ زبونمه
دریا زیبایی بزرگی را پنهان کرده
دریا زیبایی بزرگی را پنهان کرده ماه از درون دریا بلند می‌شود خورشید در درون دریا به خواب می‌رود آسمانْ…
زخمی که بر چهره‌ی ماه افتاده بود
زخمی که بر چهره‌ی ماه افتاده بود حالا دهانش بازتر شده است □ جز مادرم چه کسی می‌دانست…