وقت آمد توبه را شکستن (1927)
-
اندازه متن
+
وقت آمد توبه را شکستن
وز دام هزار توبه جستن
دست دل و جانها گشادن
دست غم را ز پس ببستن
معشوقه روح را بدیدن
لعل لب او به بوسه خستن
در آب حیات غسل کردن
در وی تن خویش را بشستن
برخاست قیامت وصالش
تا کی به امید درنشستن
گر بسکلد آن نگار بنگر
صد پیوست است در آن سکستن
مخدومی شمس دین تبریز
ای جان تو رمیدهای ز بستن
جانرا که در این خانه وثاقش دادم (1205)
جانرا که در این خانه وثاقش دادم دل پیش تو بود من نفاقش دادم
چون چند…
گرچه اندر فغان و نالیدن (2103)
گرچه اندر فغان و نالیدن اندکی هست خویشتن دیدن
آن نباشد مرا چو در عشقت خوگرم…
