آب زنید راه را، هین که نگار میرسد (549)
-
اندازه متن
+
آب زنید راه را، هین که نگار میرسد
مژده دهید باغ را، بوی بهار میرسد
راه دهید یار را، آن مه دَه چهار را
کز رخ نوربخش او، نور نثار میرسد
چاک شُدَست آسمان، غلغلهای است در جهان
عنبر و مشک میدمد، سنجق یار میرسد
رونق باغ میرسد، چشم و چراغ میرسد
غم به کناره میرود، مه به کنار میرسد
تیر روانه میرود، سوی نشانه میرود
ما چه نشستهایم پس، شه ز شکار میرسد
باغ سلام میکند، سرو قیام میکند
سبزه پیاده میرود، غنچه سوار میرسد
خلوتیان آسمان، تا چه شراب میخورند
روح خراب و مست شد، عقل خمار میرسد
چون برسی به کوی ما، خامشی است خوی ما
زان که ز گفت و گوی ما، گرد و غبار میرسد
از ما مشو ملول که ما سخت شاهدیم (1705)
از ما مشو ملول که ما سخت شاهدیم از رشک و غیرت است که در چادری شدیم
عاشقان را جست و جو از خویش نیست (425)
عاشقان را جست و جو از خویش نیست در جهان جوینده جز او بیش نیست
این…
