ابرم، همه اما به چمن رو کرده
-
اندازه متن
+
ابرم، همه اما به چمن رو کرده
شمعم، همه جان خویش اما خورده
از غیرم امید چه می باید داشت
چون من همه از خویشتنم آزرده.
گه سوی فراز و گاه بر سوی نشیب
گه سوی فراز و گاه بر سوی نشیب آنقدر فریب است و فریب است و فریب!
گفتا چه به غم در شدم از یاد سحر
گفتا چه به غم در شدم از یاد سحر گفتم که چه می دهد به ما باد سحر؟
…
